Sommige plekken voel je. Niet met je handen, maar met je hart. Alsof de bomen fluisteren dat je welkom bent. Grossschönau was zo’n plek. Geen grootse bestemming, maar voor mij een keerpunt. Het was herfstvakantie — niet alleen in het jaar, maar ook in mijn leven. Ik stond op de rand van loslaten en opnieuw beginnen.
🍂 “Soms hoef je niet ver te reizen om dichter bij jezelf te komen. Je hoeft alleen maar op de juiste plek te landen, op het juiste moment — en de herfst in jezelf toe te laten.” – Sankyra 🌾
✨ Mijn eerste vakantie als volwassen meisje
Ik ging met Peter. Mijn liefde. Mijn anker. Het was mijn eerste vakantie als volwassen vrouw, maar ik voelde me nog zo zoekend. Ik droeg mijn PTSS als een jas die nooit echt paste. Alles in mij was op mijn hoede.
We verbleven op het Trixi Park, in een knus huisje. Buiten danste het bladgoud van de bomen door de lucht, binnen verwarmde Peter mijn hart zonder woorden. Naast het huisje liep een paadje dat je direct de natuur in leidde. Alsof het bos zelf zei: “Kom maar, hier is het veilig.”
🍂 Wandelen, lachen, helen
We wandelden eindeloos. Door bossen vol herfstgeur, tussen bomen die hun blad lieten vallen zonder strijd — een les die ik meenam. Peter grapte dat hij dacht dat hij de hond bij zich had, omdat ik zo trouw naast hem bleef lopen. En ik moest lachen — niet zomaar, maar écht. Iets brak open.
🚂 Tijdreizen in Jonsdorf & Praag
We maakten een rit met de stoomtrein in Jonsdorf. Oude wagons, puffende rook, en het gevoel dat je terugreist in de tijd. We zagen zandstenen formaties, eeuwenoud en toch beweeglijk in je hoofd. We bezochten een oud klooster, en op een dag reden we naar Praag, waar de astronomische klok mij stil kreeg.
Alsof de sterren daar tegen mij zeiden:
“Kind, je mag helen. Je mag voelen. Je mag vertrouwen.”
🌕 De herfst in mij
Grossschönau liet me vallen. Net als de bomen hun blad. Maar in die val zat ook vrijheid. Het was daar, tussen de vallende bladeren, dat ik besloot Peter volledig te vertrouwen. Mijn hart groeide. Mijn liefde ook. Niet in stilte, maar in zachtheid.
🧡 Waarom ik ooit terug wil
Grossschönau is niet beroemd. Geen glitter, geen drukte. Maar het heeft iets veel waardevollers: het heeft ziel. Rust. Diepe adem. Herfstmagie. Het was daar dat ik leerde dat de mooiste dingen vaak gebeuren in het stilste seizoen van het jaar.
Ik wil terug. Niet om opnieuw te zoeken, maar om te danken.
