Ze zeiden dat het over was.
De lockdowns gingen van slot, mondkapjes verdwenen, en zelfs het woord ābesmettingā klinkt inmiddels ouderwets ā een echo uit 2020, ergens tussen het wc-papier en de persconferenties.
Maar is het Ć©cht weg?
Of zijn we gewoon collectief vergeten dat het ooit iets betekende?
Van pandemie naar āmehā
We zijn van angst naar apathie gegaan in recordtempo.
Eerst waren we panisch. Toen vermoeid. En nu?
Nu willen we er niet meer over praten.
Geen herdenking.
Geen analyse.
Geen Ć©cht gesprek over wat het met ons gedaan heeft ā fysiek, mentaal, sociaal.
Maar het virus? Dat is er nog steeds.
Het muteert. Het zwerft. Het sluimert in de schaduw.
En terwijl sommige mensen weer vrolijk festivals afstruinen, liggen anderen nog steeds uitgeput in bed met long covid, een hart dat niet meer meekan, of een afweersysteem dat sindsdien altijd op scherp staat.
Alsof de maatschappij verder gingā¦ zonder ons mee te nemen.
āJe bent niet achtergebleven.
De wereld is gewoon doorgelopen zonder te kijken wie er struikelde.ā
En de prikken dan?
Twee, drie, soms vier in een jaar. Combinaties met griepprikken.
Bijwerkingen die worden weggewuifd.
Mensen die zich āineensā slechter voelen, maar de link niet durven leggen. Of niet mĆ³gen leggen.
Want twijfel is gevaarlijk, toch?
Want āde wetenschapāā¦
Maar wetenschap zonder vragen is geen wetenschap. Dat is een dogma.
We mogen kritisch zijn.
We mogen zeggen: āSinds die prik ben ik nooit meer mezelf geweest.ā
We mogen vragen stellen zonder meteen in een hokje te worden gezet.
Dusā¦ is Corona echt weg?
Misschien wel in de kranten.
Misschien wel in het beleid.
Maar niet in de lichamen. Niet in de wachtkamers. Niet in de stemmen van zij die niet gehoord worden.
Wat denk jij?
Is het echt voorbij ā
of doen we gewoon alsof het nooit gebeurd is?
