Soms word ik wakker met het gevoel alsof ik in een marathon heb geslapen. Mijn lijf, vermoeid. Mijn hoofd, vol mist. De ochtend begint niet met een kop koffie en een glimlach, maar met een zucht, een hartslag die danst op eigen ritme, en gewrichten die protesteren alsof ze het leven in slow motion willen doorgeven.
Wat veel mensen niet weten, is dat ziek zijn niet altijd zichtbaar is. Ik draag geen make-up. Niet omdat ik het niet mooi vind, maar omdat mijn huid het niet verdraagt. En eerlijk? Mijn energie moet ik verdelen over de dag. Foundation smeren of mascara opdoen valt al snel af tegenover douchen, koken of de kattenbak verschonen.
Vandaag was een dag van puzzelen. Niet met stukjes karton, maar met tijd, energie, pijn en zorgen. Een moeder zijn met Sjögren is een uitdaging. Een vrouw zijn met hartfalen is een strijd. En een mens blijven tussen dokters die je niet horen, dat is een kunst.
En toch, ik lach. Niet altijd met mijn mond, maar wel met mijn ziel. Omdat ik leef. Omdat ik voel. En omdat er altijd een stukje magie in mij blijft, zelfs als alles pijn doet.
Dit is mijn verhaal. Dit is deel 1. Morgen? Morgen vecht ik weer met liefde. 🖤
“In het licht van wijsheid verdwijnt het lijden, zoals duisternis verdwijnt bij het opkomen van de zon.”
— Boeddha
“Niet alle wonden zijn zichtbaar. Niet alle strijd laat littekens na die je kunt zien. Maar elke dag doorgaan, dát is ware kracht.”
